Al vanaf ‘de 11e van de 11e’ (ofwel 11 november, officieel de start van het carnavalsseizoen) kijken vele Limburgers en Brabanders er naar uit: Carnaval.
Ikzelf hoor daar helaas niet bij, tenminste; tegenwoordig niet meer. Toen ik klein was deed ik er wel aan mee. Ik verkleedde me en werd geschminkt. Ik ging naar Carnavalsmiddagen voor kinderen en won zelfs een keer een prijs met mijn outfit, als indianenmeisje. Deze foto van mij, samen met mijn twee jaar oudere broer, is uit 1987. Toen was ik nog net geen 3 jaar!
Wat ik me vooral nog herinner is wat een gedoe het was als al die schmink er ’s avonds weer af moest. Dat was namelijk nog niet zo 1-2-3 gebeurd. Bij ons werd dat gedaan met boter en keukenpapier, maar ik heb inmiddels vernomen dat er betere manieren zijn, zoals make-up remover, hahaha.
Carnaval en ik nu
Tegenwoordig heb ik helemaal niets meer met carnaval. De muziek vind ik over het algemeen niet echt geweldig en ik voel ook geen enkele behoefte om me vijf dagen achter elkaar in een clownspak of heksentenue te hijsen.
Vorig jaar heb ik wel nog eens een poging gedaan om naar de optocht te kijken. Sinds 2,5 jaar woon ik namelijk aan een hoofdweg, waar de optocht op Carnavalsdinsdag langs trekt. Dat is op zich nog wel leuk, al erger ik me wel een beetje aan volwassen mensen met hun grote zakken die gestrooid snoep voor de handjes van kinderen weg pikken…
De optocht van dit jaar
Dit jaar heb ik opnieuw verlof genomen om naar de optocht te kijken. Zodat ik speciaal voor jullie wat foto’s van het spektakel kon nemen.
Tadaaa!
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
Dat was Carnaval voor mij, ik heb het weer overleefd, hahaha. Alaaf!
